Maphand

Elke vijf seconden kijk ik angstig achterom of mijn vrachtje nog bij me is. Snelbinders zijn niets voor mij. Het enige dat ze bevestigen is mijn idee dat ze onbetrouwbaar zijn. In mijn straatbeeld zie ik ze altijd gebonden om een tas die gevaarlijk langs de jasbeschermer het wegdek opzoekt. Daarom houd ik mijn schrijfmap geklemd in mijn hand tussen onderarm en heup.

Ik behoor tot het uitstervende ras fietsers dat zijn arm uitsteekt om richting aan te geven. Dat moet altijd met de map in de hand. Elke bocht vormt daarbij een nieuwe uitdaging. Ik heb geleerd dat veel mensen in de smalle straten van Amsterdam geen rekening houden met afslaande maphoudende fietsers. ‘Hee, man, kijk uit met dat ding!’

Ik neem hen niet kwalijk dat de manoeuvre te snel gaat om dit ‘ding’ te zien voor wat het is: een zwart canvas etui voorzien van zowel binnenrits als buitenrits, plaats voor een A4 blocnote, ringband met vakjes voor visitekaartjes en ruimte voor een USB stick. Zwaaien naar bekenden moet ook altijd met de maphand. Oppassen dat je niet ineens een vlaag wind vangt die je uit balans brengt.

Uit veiligheidsoverwegingen en voor het gemak, gebruik ik soms een plastic tas aan het stuur. Hiermee heb ik wel ineens een stijlprobleem. Als ik mijn vrouw mag geloven tenminste. Ik deel haar zorgen niet. Ik heb nog nooit iemand op straat naar me horen roepen: “Hee sukkel met die plastic  tas aan z’n stuur!...Dat is toch geen gezicht en al helemaal niet professioneel?!’ Toch houd ik rekening met de gevoelens van mijn vrouw. Ik haal pas vijftig meter van huis mijn plastic zak tevoorschijn, zodra ik uit haar zicht en die van mijn zwaaiende zoon ben verdwenen.

Je moet weten dat mijn fiets door ductape en tie-wraps bij elkaar wordt gehouden. Die plastic tas maakt het plaatje eerder compleet dan dat ik mij daar voor zou moeten schamen. Desalniettemin, voor een professionele afspraak parkeer ik mijn fiets wel een straatje verderop. Ik loop het laatste stukje naar de ingang. Tijdens mijn korte wandeling vouw ik mijn plastic zak tot ongeveer A4-formaat. Die stop ik dan in het speciaal daarvoor gereserveerde vakje van mijn prachtige canvas etui.