Groet
/
Met mijn zoon van drie maanden hangend voor me in de Baby Björn loop ik door het Vondelpark. Ik passeer de andere mensen zonder ze te groeten. Dan maak ik opeens een uitzondering door ‘hallo’ te zeggen en te zwaaien naar de bestuurder van een kinderwagen. Ik wissel een alleszeggende blik met hem uit. Wij behoren tot de groep ‘kersverse vaders’. En kersverse vaders groeten elkaar.
Tot voorheen kende ik het fenomeen dat mensen elkaar groeten als ze tot dezelfde categorie behoren alleen van het motorrijden. Ik kwam daar achter toen ik motorrijlessen nam en motorrijders vanaf het andere wegdeel naar mij zwaaiden. Maar omdat ik geen kei ben in het besturen van gemotoriseerde voertuigen heb ik mijn beide handen aan het stuur hard nodig; dus van zwaaien kwam niet veel terecht. Van dat rijbewijs trouwens ook niet.
Maar met zo’n Baby Björn is dat heel andere koek. Daarmee heb je zelfs twee handen vrij om links en rechts naar andere jonge ouders te zwaaien. Ik vraag me af hoe dat bij andere types gaat. Groeten stewardessen elkaar? Mensen met zichtbare tatoeages? Chinezen? Ik heb er nooit op gelet. Toch kan ik me levendig voorstellen dat bijvoorbeeld vrouwen met een botox behandeling elkaar op straat passeren en dan naar elkaar knipogen - met het oog waarmee dat nog wel lukt - en daarmee zeggen: “Ja, ik zie het en ja, ik heb er ook spijt van.”
Gisteren, voor me in de rij bij de supermarkt, staat een man met zijn dochtertje vastgeknoopt op zijn buik. Dus ik zijn blik opzoeken, naar hem knikken en begripvol glimlachen. Geen reactie. Nou ja, wel een gezichtuitdrukking die zegt: ‘Wat moet je van me, engerd?’
Een wijze les voor deze kersverse vader: Groet niet zonder je eigen kind.